F3 araştırmasının sonuçlarına göre balık yemlerinde kril unu katkısı beklenen faydayı sağlamıyor

Balık yemlerindeki alternatif hammadde arayışlarını daha organize bir şekilde sürdürmek için yürütülen F3  - Future of Fish Feed, doğadan yakalanan deniz malzemelerinin yerini alacak yenilikçi, ikame su ürünleri yemi malzemelerinin ölçeklendirilmesini hızlandırmak ve desteklemek amacıyla STK'lar, araştırmacılar ve özel ortaklıklar arasındaki işbirlikçi çalışma kapsamında yapılan bir araştırma, balık yemlerinin içeriğini zenginleştirmek için tüketimi cezbedici katkı olarak kullanılan kril ununun beklendiği şekilde pek faydalı olmadığını ortaya koyuyor.

Fishes dergisinde yayınlanan araştırmanın baş yazarı Aquatic Feed Technologies'in kurucusu Rick Barrows, Bulgularımız, kümes hayvanı unu gibi hayvansal proteinler mevcut olduğunda diyete kril unu eklenmesinin büyümeye veya hayatta kalmaya hiçbir ek fayda sağlamadığını gösteriyor diyor. Kril yem tüketimini artırdı ve kümes hayvanı ununda da bulunan bir besin maddesi sağlayabilir.

Araştırmayı yürüten bilim insanları, Atlantik somonunun büyümesi üzerinde kril ununun etkilerini belirlemek için  balık unu ve balık yağı içermeyen hem bitkisel hem de hayvansal bazlı yemlerde 90 günlük bir yemleme deneme süresi boyunca yüzde 0, 2.5 ve 5  oranına farklı dahil etme seviyelerini test ettiler ve hayvan bazlı beslemelerde kril ununun büyüme veya yem alımı üzerinde hiçbir etkisinin olmadığını buldular; bu da diyette kümes hayvanı unu mevcut olduğunda krilin faydalı olmadığını gösteriyor.

Arizona Üniversitesi Profesörü ve F3 Başkanı Kevin Fitzsimmons,  Bu bulgular, bu minik kabukluların gezegenimizdeki en kırılgan ekosistemlerden birini desteklemekte oynadığı büyük rol göz önüne alındığında, Antarktika kril balıkçılığının su ürünleri sektörünü tedarik etme gerekliliği hakkında önemli soruları gündeme getiriyor dedi. Son yarışmamızın sonuçları, pazarda halihazırda bulunan birçok mükemmel krill alternatifi olabileceğini yakında ortaya koyabilir.

Yine Fishes dergisinde yayınlanan kalite ve tat özellikleri üzerine yapılan bir takip çalışmasında araştırmacılar, Atlantik somon yemlerinde balık unu ve balık yağının tamamen değiştirilmesinin, tüketiciler için filetoların kalite ve lezzet özellikleri üzerinde sınırlı bir etkiye sahip olduğunu buldu.

Antarktika'da halihazırda devam eden endüstriyel kril avcılığı, krile bağlı olan üretimi istikrarlı ve dikkat çekici şekilde artırırken, bilimsel araştırmalar bölgesel aşırı avlanma ve iklim kaynaklı ekosistem değişikliklerinin bir sonucu olarak kril popülasyonlarında keskin düşüşler olduğunu gösteriyor.

Balinalardan deniz kuşlarına, ticari açıdan önemli görülen balıklardan yumuşakçalara kadar deniz yaşamının çok fazla bileşeni birincil besin kaynağı olarak deniz besin zincirinin tabanında yer alan bu küçük kabukluya bağlı.

Devamı

Yemlik balıkları yalnızca "yemlik" olarak mı düşünmeliyiz yoksa insan tüketiminde daha da fazla yer mi açmalı mıyız?

Yetiştiricilikten elde edilen balıklar özelinde düşündüğümüzde, her ne kadar alternatif yem hammaddeleri konusunda ciddi ve kapsamlı araştırmalar yürütülse de, aralarında Türkiye'nin de olduğu pek çok ülkede, konu protein ve balık yağı hammaddesi tedariği olduğunda ibreler halen doğadan avlanmış ve özellikle de yağ yönünden zengin Hamsi ve Sardalya gibi küçük balıklara dönüyor.

Nature Food dergisinin yeni sayısında yayınlanan yeni bir makale, doğadan vahşi olarak avlanmış olan balıklardan yetiştiricilik altında üretilen ve ekolojik kıyas bakımından daha büyük olan balıklara olan besin akışı hakkında veri sunması bakımından oldukça ilginç bir yerde duruyor. Araştırmayı yürüten bilim insanları, son ürün olarak kabul ettikleri somon filetosunda kalsiyum, iyot, demir, omega-3, B12 vitamini ve A vitamini olmak üzere dokuz besin maddesinden altısında azalma buldular. Deniz mahsüllerinden elde ettiğimiz en önemli besin sınıfı maddeler arasında yer alan Selenyum ve çinko seviyeleri ise artış var.

Bu sonuçlara ulaşmak için araştırmayı yürüten bilim insanları Norveç'teki somon yetiştiriciliği endüstrisinde kullanılan ve somona odaklanan yemlerde kullanılan bütün haldeki  yemlik balığın yenilebilir kısımlarındaki besin dengesini, yetiştirilen somon filetosuyla karşılaştırdılar ve insan beslenmesinde de önemli yer tutan, kaynak olarak da deniz ürünlerinde yoğunlaşan iyot, kalsiyum, demir, B12 vitamini, A vitamini, EPA ve DHA formlarındaki omega-3, D vitamini, çinko ve selenyum olmak üzere dokuz besin maddesine odaklandılar.

Burada belki de en dikkat çekici olan kıstas ise, kalp sağlığı ve diğer sağlıklı yaşam kriterleri ile doğrudan bağlantısı bulunduğu pek çok araştırma ile kesinleşen omega-3 yağ asitlerinin miktarının, deniz mahsülleri dendiğinde bir markayı temsil eden somon balığının aksine, somonu beslemek için kullanılan diğer yemlik balıklarda daha fazla oluşu.

Wild fish consumption can balance nutrient retention in farmed fish başlıklı araştırmanın baş yazarı olan Dr. David Willer, Cambridge Üniversitesi'nden yaptığı basın açıklamasında, Gördüğümüz şey, yem olarak kullanılan vahşi balık türlerinin çoğunun, yetiştiriştirilen somon filetosundan daha fazla veya benzer oranda mikronutrient yoğunluğuna ve çeşitliliğine sahip olması. diyor.

Somonu tüketmekten ve sektörün sürdürülebilir büyümesini desteklemekten keyif alırken, daha fazla ve daha geniş bir yelpazede sardalya, uskumru ve hamsi gibi yabani balık türlerini tüketerek daha fazla temel besin maddesini doğrudan tabağınıza almayı düşünmelisiniz.

Çalışmada üzerinde durulan ve somon yemlerinde yaygın olarak kullanılan balıklar içinde Pasifik ve Peru hamsisi, Atlantik ringası, uskumru, istavrit ve derin su mezgiti vardı. Bunların hepsi ayrıca son kullanıcıya yönelik deniz ürünü olarak pazarlanıyor ve insanlar tarafından da tüketilebiliyorlar.

İngiltere'de yetişkinlerin yüzde 71'inin kışın D vitamini eksikliği yaşarken, genç kızlarda ve kadınlarda sıklıkla iyot, selenyum ve demir eksikliği görülüyor. Buna rağmen yetişkinlerin yüzde 24'ü haftada bir somon yerken, sadece yüzde 5,4'ü uskumru, yüzde 1'i hamsi ve yalnızca yüzde 0,4'ü ringa balığı tüketiyor.

Araştırma neticesinde elde edilen veriler, bu altı yemlik balığın yetiştiricilik yoluyla elde edilen somon balığının filetosundan daha fazla veya benzer oranda besin maddesi konsantrasyonuna sahip olduğunu gösteriyor. Kalsiyum miktarı, yemlik balık filetolarında somon filetosundan beş kat fazla, iyot miktarı dört kat fazla ve demir, omega-3, B12 vitamini ve A vitamini 1.5 kat fazlaydı. Bunun yanında yemlik balıklarla somonun D vitamini açısından değerleri benzer çıktı.

Çinko ve Selenyum ise somonda yemlik balıklardan daha yüksek bulundu. Bu ekstra mineral miktarının diğer yem bileşenlerinden kaynaklandığını ve somon sektöründe gerçek bir ilerleme işareti olduğunu söylüyor.

Willer, Beslenme alışkanlığımızda, yediğimiz balıklarda birkaç küçük değişiklik yapmak, bu eksikliklerden bazılarını gidermek, hem halkın hem de dünyanın sağlığını iyileştirmede uzun bir yol kat edebilir diyor.

Lancaster Üniversitesi'nden kıdemli yazar Dr. James Robinson, araştırmacı ekibinin şu sonuca vardığını söylüyor: Deniz balıkçılığı, önemli yerel ve küresel gıda sistemleridir, ancak büyük avlar çiftlik yemlerine yönlendiriliyor. İnsanlar için besleyici deniz ürünlerine öncelik vermek, hem diyetleri hem de okyanus sürdürülebilirliğini iyileştirmeye yardımcı olabilir.

Cambridge Üniversitesi, Lancaster Üniversitesi, Stirling Üniversitesi ve Aberdeen Üniversitesi'nden bilim insanları ekibi, bu yaklaşımın küresel besin eksikliklerini gidermeye yardımcı olabileceğini söylüyor.

Kaynak: thefishsite.com

Görünen o ki, su ürünleri yetiştiriciliği dünyanın farklı yerlerinde kendine özgü ihtisas alanları oluştursa da, bu sektörün geleceği yalnızca yetiştiricilikte olmayacak. Yetiştiricilik için besin olarak yemlik balık kullanımını analiz eden  Wild fish consumption can balance nutrient retention in farmed fish makalesi, besin içerikleri söz konusu olduğunda daha küçük boyutlu olan balıkların "yemlik" olarak düşünülmesindense, insan tüketiminde son ürün olarak da kullanılmasının önemine vurgu yapıyor.

Devamı

Yosun ormanları su kalitesinin düzeltilmesinin yanında pek çok faydasağlayabilir.

Denizel ortamların asiditesinin deniz yaşamına olan etkisinin büyüklüğünün farkına varılmasının üzerinden yaklaşık on sene ve bu durumun incelenmesine dair standartların geliştirilmesinin üzerindense beş sene geçti.

2007 yılında yapılan bir çalışma, asiditenin mercan resifleri üzerine olan etkisinin sanayileşme öncesi döneme göre iki kata kadar daha fazla etkili olduğu ve bu durumun, mercanların iskelet oluşumlarını %40'a yakın bir oranda etkilediği ortaya kondu. Bununla birlikte bazı mercan türlerinin bu duruma daha az hassasiyet gösterdiği da görüldü.

Dünyanın en büyük su ürünleri üreticilerinin başında gelen Çin'de yapılan bir araştırma, suların asiditesini normal koşullarda tutmak için bazı deniz yosunu türlerinin kullanılabileceğini gösteriyor.

Kuzeydoğu Çin'deki Lidao Town şehrinin kıyı sularının bulunduğu bölge, tüketilebilir bir su yosunu türü olan Laminaria japonica'yı yetiştirmek için son derece uygun koşulları barındırıyor. Bölgede, 500 kilometre karelik bir alanda deniz yosunu yetiştiriciliği yapılıyor ve yıllık 400.000 tonluk bir verimle ürün alınıyor. 

L. japonica, hızlı büyüme özelliği gösteren bir deniz yosunu ve hızlı büyümesi, bulunduğu suyun içindeki koşulları "normal şartlar altında" tutmasına yardımcı oluyor. Çünkü, kısa zamanda fazla miktarda üreyebilen yosun, fotosentez yoluyla bulunduğu ortamdaki karbondioksidi alarak bünyesinde tutuyor bunu kullanıyor.Suyun asiditesini düzenleyerek kabuklu canlıların bünyelerindeki kalsiyumun çözünmesini engelleyerek bu canlılar için aynı zamanda korunaklı bir alan sağlıyor.

Çin'in başka bir kısmında ise Laminaria japonica ile birlikte yetiştiriciliğe deniz tarakları da alınıyor. L. japonica ile birlikte kültüre alınan taraklar, yosunun gövdesine tutunarak orada güvenli bir büyüme alanı yakalıyor.

Yosunların, büyüme ve karbodioksidi absorbe ederek ortamdan uzaklaştırma yeteneklerinin karadaki bitkisel kökenli canlılardan daha fazla olduğu biliniyor. Yosunların yetiştiriciliğini yapmanın global ölçekte başka bir yetiştiricilik yapmaktan neredeyse 600 kat daha iyi olduğu ifade ediliyor, çünkü bu tür yosunlar tıptan tüketime kadar pek çok alanda kendine kullanım alanı bulabiliyor. Ayrıca yosun çiftlikleri, içinde bulundukları suların kalitesini ve koşullarını göreceli olarak iyileştirdikleri için diğer canlıların da bu alanlarda yaşam ihtimali ve oranı artıyor.

Yapılan bir çalışma, yosun yetiştiriciliği ile yılda 12 milyar ton biyometan elde edilebileceğini ifade ederken yılda 19 milyar ton gibi büyük miktardaki bir karbodioksidin de tutulumunun sağlanabileceğine dikkat çekiyor. Ayrıca yıllık 34 milyar tonluk bir biyometan eldesinin mümkün olabileceğinin altını çiziyor.

Bütün bunlar, dünyadaki tüm su yüzeyinin yalnızca %9'luk bölümünün yosun ormanlarıyla kaplanması sayesinde gerçekleşebilir. Bugün, bir yılda atmosfere çıkan karbodioksit miktarının 53 milyar ton olduğu biliniyor ve insanların elinde, fosil yakıtlardan elde ettikleri yakıt enerjisi ihtiyaçlarını biyometandan elde ederek emisyonlarını dengelemek için harika bir fırsat var.

Yosun ormanlarının dünyada üzerindeki tüm faydaları bununla da sınırlı değil. Büyük miktarlardaki balık stokları için doğal bir ortam olarak kabul edilebilecek yosun ormanları, sürdürülebilir programlar dahilinde balık popülasyonlarının artışı ve bu artıştan elde edilecek protein kaynağı için de mükemmel ortamlar.

Küresel ısınmanın ve suların git gide artan asiditesinin artmasının önüne geçmek için yosun ve alg teknolojileri önümüze benzersiz fırsatlar sunsa da, bugün bu sistemlerden faydalanmak için bir hayli çalışarak yol almamız gerekiyor. Dünya üzerindeki aşırı avcılık, kıyı suları ve açık denizlerde meydana gelen fiziksel ve kimyasal kirlilikler deniz çayırları ile yosunların yaşam alanlarını tehdit ediyor. Bütün bu çalışmalara başlamadan önce, denizel kirliliklerin engellenmesinin yollarının da araştırılması gerekiyor.

Kaynak: quartz.com

Devamı

Norveç, yeni bir deniz mahsülünde daha kendi isminden söz ettirmeye hazırlanıyor: Kırmızı Kral Yengeci "yetiştirilebilecek mi"?

Su ürünleri yetiştiriciliğinde söz sahibi olan ülkelerden başında gelen Norveç'te, bölgede istilacı olarak tanımlanan bir türün, değerli bir deniz mahsülüne dönüşümüne şahit oluyoruz. Kırmızı Kral Yengeci'nin Murmansk Fiyordunda başlayan yolculuğu, Nofima'nın araştırma laboraturvarlarında devam ediyor ve çok yakında, Norveç'in somondan sonra yeni bir deniz mahsülünde daha öne çıkmasını sağlayabilir.

Başarı için  bazı anahtar kelimeler arıyor olsaydık ve bunları bulmak için çeşitli arama motorlarından, deneyimlerden hatta yapay zekadan yardım almayı düşünseydik, elde edeceğimiz sonuçların içinde doğru gıda, doğru ortam ve doğru koşullar mutlaka olurdu. Kırmızı Kral Yengeci için şu anda tüm parçalar yerine oturuyor gibi görünüyor çünkü, Nofima'nın yengeç üzerine çalışmalarını sürdüren araştırmacıları, Kırmızı Kral Yengecini ticari boyuta ulaşana kadar beslemeye meraklı ve amaçları ise halihazırda var olan bir sorunu sıradan bir varlığa değil lüks bir ürüne dönüştürmek.

Yengeç, yetiştirme için iyi bir aday oldu ve artık nasıl idare edileceğini yavaş yavaş öğrendiğimiz bir çiftlik hayvanı haline geldi. Yetiştiricilik operasyonu içinde yengeçlerin gelişmesi için gerekenler hakkında çok daha fazla şey biliyoruz; yemek, büyümek ve birbirlerine iyi davranmak. Ve şimdi doğru yemi de belirleme sürecindeyiz diyor Nofima’da uzun süredir yengeçleri araştıran Sten Siikavuopio.
Grete Lorentzen ise Başarılı olursak, potansiyel olarak batı Finnmark'ta tamamen yeni bir endüstrinin temelini atmış olacağız diyor. Lorentz, aynı zamanda deneyimli bir yengeç araştırmacısı ve Helt Konge (Yengeç Kraldır) araştırma projesinin başkanı.

Kırmızı Kral Yengecinin önlenemez göçü

Hikaye şöyle başlıyor; 1960'larda Kırmızı Kral Yengeci - Paralithodes camtschaticus, Finnmark sahilinin hemen doğusundaki Murmansk Fiyordu'na salıverildi. Yaklaşık 15 yıl sonra ise Varangerfjord'da keşfedildi. O zamandan beri, bu uzun bacaklı kabuklu, Finnmark kıyıları ve Troms ilçesi boyunca yayılım gösterdi.

Kırmızı Kral Yengeci bugün bile hâlâ batıya ve güneye göç ediyor, Akdeniz’de de bazı örneklerden de aşina olduğumuz şekliyle, deniz dibinde yoluna çıkan her şeyi yiyor. Bölgede davetsiz misafir olduğu ve yerleşik balıkçılık için önceden  bir istenmeyen ve rahatsızlık unsuru olan yengeç, artık kazançlı bir lezzet olarak kabul ediliyor.

Tüketiciler büyük yengeçleri istiyor

Bununla birlikte, Kuzey Burnu'nun batısında,  bu yengeç istilacı bir tür olarak kabul ediliyor, yani doğal yaşam alanı dışındaki alanlara yayılmış ve oradaki diğer tüm canlı organizmaları etkileyen türlere verilen ismiyle.

Norveçli balıkçılık yetkilileri, kotayla düzenlenen bölgenin batısındaki yengeçlerin varlığını azaltmayı planlıyor ve bu nedenle Honningsvåg'ın batısında serbest bir balıkçılık bölgesi kurdular. Serbest avlanma alanında, yengeçler büyüklüklerine bakılmaksızın yakalanıp kıyıya getirilebiliyor.

Sorun şu ki burası profesyonel balıkçılar için çekici bir balıkçılık değil. Honningsvåg'ın batısında yakalanan yengeçler, uluslararası pazarda en az 1 ila 2 kilo ağırlığında Norveç Kral Yengeci isteyen alıcılar için küçük kalıyor.

Her kabuklunun ortak sorunu: kabuk değiştirme anındaki zayıflık

Bir yıl önce araştırmacılar, serbest avlanma alanından elde edilen yaklaşık 250 gram ağırlığındaki küçük yengeçleri beslemeye başladı. Bu, araştırma çalışmasının bir parçasıydı ve amaç, projenin üç yılında 1.6 kilogram veya daha fazla ağırlığa ulaşmaktı. Araştırmada böylesine ileri bir aşamaya gelene kadar yengeçlerin birden fazla kabuk değiştirme döngüsünden geçmesi gerekiyor. Bu şekilde büyüyorlar diyor Sten Siikavuopio, kabuk değiştirme aşaması yengeç için kritik bir aşamadır, çünkü bu dönem en savunmasız oldukları dönemdir.

Nofima projesindeki yengeçler, ticari boyutlara ulaşmak için 3-4 kritik kabuk değişiminden geçmek zorunda. İlk başarılı bir kabuk değişiminin gerçekleşmesinin ardından araştırmacılar iyimser.

Şimdiye kadar, sonuçlar tüm beklentileri aştı. Kabuk değiştirme, yengecin iyi büyüdüğünü ve kabuk değiştirmeyle ilişkili ölüm oranının yüzde ondan az olduğunu gösteriyor ki bu mükemmel sayılar.

Yeni bir yetiştiricilik türünün en değerlisi: yengeç yetiştiriciliğine dair bilgi yüksek talep görecek

Nofima’da görev alan bilim insanları, yengeçlerin nasıl canlı saklanması ve beslenmesi gerektiğine dair bilginin hem Norveç'te hem de yurtdışında yüksek talep göreceğine inanıyor.

Nofima'nın gücü disiplinler arası oluşunda yatıyor. Hayvanların gelişmesini sağlamanın ne demek olduğunu anlayan biyologlarımız var ve Bergen'deki araştırma istasyonundaki meslektaşlarımız yengeçler için neyin en iyi olduğuna dair bilgilerimize dayanarak kullandığımız yemi üretiyorlar. Ayrıca ürün kalitesi ve tüketici algıları konusunda uzmanlığımız var, bu da işimizde tüm değer zincirini dikkate aldığımız bir yaklaşıma sahip olmamızı sağlıyor diyor Siikavuopio.

Tüm yetiştiricilik modellerinde olduğu gibi zaman ve yem maliyetleri yengeç için de kârlılık açısından kritik faktörler. Doğadan avlanan küçük yengeçlerle başlayarak hem zamandan hem de yem maliyetlerinden tasarruf etmek mümkün. Özellikle bölgede istilacı olarak tanımlanan bir tür için. Grete Lorentzen, Ayrıca çalışmada kullandığımızdan biraz daha büyük yengeçlerle başlarsak, yengeç pazar için çekici bir boyuta gelmeden önce daha az yem gerekecek ve böylece büyük yem masraflarından kaçınılmış olacak diyor.

Ne bulurlarlarsa ayırt etmeden yiyorlar

Kırmızı Kral Yengeci ile en iyi şey belki de, ayırt etmeden hemen hemen herşeyi yemesi. Bu da onu yetiştiricilik operasyonu için harika bir aday haline getiriyor. Helt Konge projesine paralel olarak Kongemat (Food for Kings) adlı araştırma projesi yürütülmekte. Oradaki araştırmacılar, diğer deniz türlerinden kalan biyokütlenin çiftlikteki yengeçler için bir yem kaynağı olarak nasıl kullanılabileceğini araştırmakla meşguller. Karides kabukları ve lumpfish burada anahtar kelimeler. 

Yengeç dört yaşında bir çocuk gibi yiyor. Yemeğin yarısı yerde bitiyor. Bu nedenle, dökülmeyi en aza indiren bir yapıya sahip bir yem geliştirmek için çalışıyoruz diye açıklıyor Sten Siikavuopio. En az atık ve maksimum büyüme sağlayan yemi bulmak su ürünleri yetiştiriciliğinin herhangi bir alanında olduğu gibi yengeçte de oldukça önemli.

Su ürünleri yetiştiriciliğinde geleneksel yaklaşım, hayvanları günlük olarak beslenmesi yönünde. Kırmızı Kral Yengeci ile çalışan araştırmacılar, bu yaklaşımı yeniden gözden geçirmekten fayda görebileceğimize inanıyor. Denemeye değer olabilecek bir teori, yengecin daha az sıklıkta servis edilirse yemden daha iyi yararlanabileceği. Örneğin, her gün yerine haftada üç kez. Yengeç araştırmacısı, teorik olarak, bu, ilk servis sırasında yere döktüğü her şeyi yutmasını sağlar diyor.

Kaynak: sciencenorway.com

Yeni türlerin su ürünleri yetiştiriciliği operasyonlarında kendisine yer bulmasının en önemli nedenleri arasında iklim değişikliği ve birbiri arasında coğrafi engeller olan denizler arasındaki engellerin kalkması olsa da, gemiler arasındaki taşınım ve akıntılarla taşınan larvalarla yumurtalar yerleştikleri yeni yerlerde kalıcı olmak konusunda hiç yabancılık çekmiyor.

Değişen iklim şartları ve suyun asiditesinin artması nedeniyle, geleneksel olarak yetiştiriciliğine aşina olduğumuz türlerle ve bu türleri bildiğimiz şekilde yetiştirmeye devam etmemiz zor görünüyor. Daha önce burada yayınladığım "Değişen iklim koşulları altında geleneksel yöntemlerle balık yetiştirmeye devam edebilecek miyiz?" yazısı, bu olayın nedenlerini geniş kapsamlı olarak inceliyor. Bu nedenle alternatif türlerin yetiştiriciliğine yönelik araştırma faaliyetleri oldukça önemli ve desteklenmesi gerekiyor.

Devamı

Alacakaranlıktan gelen balıklar kurtarıcımız mı olacaklar yoksa felaketimiz mi?

1789'da kaşifler Alessandro Malaspina ve José de Bustamante, İspanya'nın dünyadaki ilk bilimsel keşif gezisi için Cádiz'den yola çıktı. Malaspina ve Bustamante, beş yıl boyunca Kuzey, Orta ve Güney Amerika Pasifik kıyıları boyunca ve batıya doğru Filipinler'e kadar uzanan İspanyol imparatorluğu boyunca hayvanları ve bitkileri inceledi ve topladı.

2010 yılında, Cádiz'den başka bir İspanyol seferi yola çıktı ve bir önceki orijinal rotayı büyük ölçüde takip ederek rotadaki okyanusların bugünkü durumunu araştırdı.

Ekip, Malaspina ve Bustamante'nin zamanında orada olmayan kirleticileri, plastikleri ve kimyasalları ölçtü, deniz suyu ve plankton örnekleri topladı; 31.000 millik yolculuk boyunca geminin sonarı açıldı ve aşağıdan gelen yankıları dinledi. Bu araştırmadaki başlıca hedef neydi? Sardalya veya hamsi gibi görünen küçük gümûşi balıklarla sadece daha büyük gözleri ve karanlıkta parlayan benekler.

Bunlar yaygın olarak bilinen ismiyle fener balıklarıdır. Dünya denizlerinde yaklaşık 250 türü vardır ve bu balıklar okyanusların alacakaranlık kuşağındaki en yaygın balıklar olmakla kalmazlar, aynı zamanda gezegende en çok bulunan omurgalılardır.

Bu balıkların Lophiidae ailesinden Lophius piscatorius ile bir bağlantısı yoktur.

Büyük miktardaki sürüler ilk olarak ikinci dünya savaşı sırasında, deniz sonar operatörleri, geceleri yüzeye çıkan ve şafakta geri dalan, sağlam bir deniz yatağı gibi görünen şeyin yankılarını gördüklerinde fark edildi. Aslında ses atımları; derinlerde saklanan yoğun katmanlarda toplanıp gün batımında yüzeyden beslenmek için binlerce metre yukarı yüzerken, milyarlarca fener balığının hava keselerinde - gazla dolu iç baloncuklarda - yankılanıyordu.

Her gece, kendilerini avlayan kalamar gibi diğer hayvanlarla birlikte, fener balıkları gezegendeki en büyük hayvan göçünü yapıyor.

1 gigaton balık?!

2010 Malaspina keşif gezisinden önce, trol araştırmalarına dayanan çalışmalardan elde edilen verilere göre yarı karanlık zonda yaklaşık bir gigaton (1 milyar ton) balık içerdiğini tahmin ediyordu. Bu görünüşe göre hafife alınan bir tahmin; çünkü fener balıkları açık ağlardan yakalanmaktan kaçınıyor. Malaspina akustik araştırması ağlarla veri elde etmeye dayanmıyordu ve dolayısıyla 2014'te yapılan araştırma, 10 ila 20 gigaton arasında değişen alacakaranlık kuşağı balığı hakkında yeni tahminlerin yapılmasına imkan tanıdı.

Böylesine büyük bir hasat imkanı, tipik şekilde balıkçılıkla ve dünyayı beslemekle ilgili çalışan hemen hemen herkesin kafasında aynı sorunun oluşmasına neden oldu: Alacakaranlıktan gelen bu balıklar, artan insan nüfusunu beslemeye yardımcı olabilir mi?

Çok yağlı ve kılçıklı olduklarından bu fener balıkları doğrudan birinin tabağında yiyecek olarak görmemiz zor. Fakat su ürünleri yetiştiriciliğinde kullanılan yemlerin en önemli bileşenlerinden birinin balık yağı olduğunu düşündüğümüzde fener balıklarının potansiyeli kendiliğinden parıldıyor.

Malaspina keşfinden sonra, alacakaranlık balıklarının tahmin edilen daha düşük kütlesinin sadece yarısının (hala 5 gigatonluk büyük bir miktardan bahsediyoruz) yakalanması durumunda, teorik olarak 1.25 gigaton yetiştiricik kökenli deniz mahsülü elde etmek için yeterli balık unumuzun olabileceği tahmin edilmekte. Bu, halihazırda yapılmaya devam edilen yıllık 0.1 gigatonluk yabani balık avından çok daha fazla.

Bununla birlikte, fener balığı hasadı başlasa ve birçok balık yetiştiriciliği türünün diğer çevresel etkilerini bir kenara bırakırsak, çoğu kişi, herkesin yemesi için yiyecek sağlama gibi erdemli bir amaca ulaşıp ulaşamayacağını sorguluyor.

Gıda açısından zengin, gelişmiş ülkelerin çoğunda somon ve karidesler yemle beslenir ve evcil hayvan gıdalarında da giderek artan bir hacimde satılmaktadır. Ayrıca, Rus ve İzlanda filoları da dahil olmak üzere, fener balığı balıkçılığı yapmaya yönelik önceki girişimler ticari bir başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Bu derin sularda balık tutmanın şimdiye kadar çok pahalı ve balık unu çok ucuz olduğu kanıtlandı.

Gıda takviyesi kaynağı olarak kullanabilir miyiz?

Daha yakın zamanlarda, fener balığı popülasyonlarının yüksek tahminlerinin harekete geçmesiyle, alacakaranlık kuşağı balıkçılığının nasıl karlı hale getirileceğini araştırmak için planlar yapılıyor. AB, bu tür fırsatları araştırmak için beş yıllık bir araştırma projesini finanse etti. 2017'de Norveç, alacakaranlık kuşağındaki bu balıklar için 46 keşif amaçlı balıkçılık lisansı verdi. Bu balıkçılık aktivitesi muhtemelen düşük maliyetli balık unu üretmek için değil de Omega-3 takviyeleri ve balık yağı hapları gibi ürünleri tedarik eden daha kazançlı “nutrasötikler” endüstrisini tedarik ederek kârlı olmaya çalışacak.

Bir alacakaranlık balıkçılığını geliştirmeye yönelik bu ve diğer girişimler, vahşi balık avlamak için karşı konulmaz bir zorunluluğu yansıtıyor. Sürdürülebilirlik - ve dünyayı besleme ihtiyacı hakkında konuşmalar arasında, bu balıkları avlanmadan bırakmanın bir şekilde israf olacağı yönündeki karşı varsayım var. Az sömürülmüş terimi, sanki bu hayvanların tek amacı insan yararı içinmiş gibi sıklıkla kullanılır. Alacakaranlık kuşağından çağlayan binlerce trilyon parlayan balık fikri, birçoklarının görmezden gelemeyeceği kadar çekici.

Yeterince fener balığı yakalamak ve çabaya değer kılmak için, bu balıkçıların muhtemelen büyük orta su trol ağları kullanması ve sonar ile bulunması kolay büyük sürülerde bir araya geldikleri için gün boyunca balıkları hedeflemeleri gerekecektir. Ağlar dibe değmeyecek veya 1000 yıllık mercanları parçalamayacak, ancak elekten geçirip açık suyu süzdükçe, zaten yeterince sorunu olan diğer hayvanları yakalayacaklar. Bu da tipik şekilde daha önce de defalarca bahsettiğimiz üzere ıskarta balıkçılığa işaret ediyor.

Paul Caiger / Woods Hole Oceanographic Institution

Okyanusun kendi içindeki dengeyi gözetiyor muyuz?

Turuncu imparator balığı (Hoplostethus atlanticus) gibi aşırı yavaş büyüyen derin deniz türlerinin aksine, fener balıklarının önemli av baskısına dayanma olasılığı daha yüksektir; çok daha hızlı büyüyorlar ve yaşamları aylarla ölçülüyor, bazıları iki yıldan az yaşıyor. Fakat yarı aydınlık zonda balık tutmak, fener balıkları ve benzeri türlerin iklimi düzenlemeye yardımcı olma şeklini bozarak farklı türde bir felaketi tetikleyebilir.

Günlük yukarı ve aşağı yüzme rutinleri, parçacık enjeksiyon pompalarını güçlendirerek yüzey ile derin arasında hayati bağlantılar oluşturur.

Küçük balıkların sığlıklarda beslenmesi, daha sonra aşağıya dalması, derinlerde kalan daha büyük balıklar tarafından yenilmeleri ve böylece atmosferden karbondioksiti depolanabileceği derin okyanusa pompalama sürecidir.

Parçacıklar 1.000 metrenin altına düşerse, karbonları yüzeye dönmeden önce 1.000 yıla kadar depolanabilir. Batı İrlanda açıklarındaki kıta eğimi üzerine yapılan bir araştırma, derinlerde yaşayan balıkların yılda 1 milyon ton CO₂ eşdeğerini yakalayıp depoladığını tahmin ediyor.

Yarı karanlık zonda balıkçılık yapmak eğer yüzey ve derin arasındaki bağlantıya zarar verirse, bu biyolojik karbon pompasının ne kadar hızlı veya kritik bir şekilde zayıflayabileceğinden kimse emin olamaz. Ancak fener balıklarının küresel iklim sisteminin bir parçası olması ve yalnız bırakılması gereken bir risk var.

Endişe verici bir şekilde, alacakaranlık kuşağı balıklarının sayısı için yeni yüksek rakamla herkes aynı fikirde değil. 2010 Malaspina çalışması bile belirsizliğini ve kullanılan yöntemlerin sınırlamalarını belirtiyor. Ancak yarı karanlık zonda daha önce düşünülenden en az 10 kat daha fazla balık bulunduğu manşeti insanların dikkatini çekti.

Sonraki çalışmalar, bu rakamlara ve onları destekleyen varsayımlara daha eleştirel baktı. Malaspina araştırması, derinlerden yansıyan ve sonar tarafından alınan sesin ölçüsü olan akustik geri saçılımın tamamen balıklardan geldiğini varsayıyordu. Ancak yarı karanlık zonda vücutlarının içinde yansıtıcı, gazla dolu baloncuklar bulunan tek hayvanlar onlar değil. Ayrıca 19. yüzyıl Alman doğa bilimci Ernst Haeckel'in tanımlayıp resimlediği birçok sifonoforda da varlar. Ayrıca bazı alacakaranlık kuşağı balığında yüzme kesesi de yok, bu nedenle sonar tarafından tespit edilmez haldeler.

2019 yılında yapılan bir araştırma, Malaspina keşif gezisinden elde edilen akustik verileri bu belirsizlikleri hesaba katarak yeniden yorumladı. Yarı karanlık zon balıklarının ortaya çıkan tahminleri 1.8 ila 16 gigaton arasında değişiyordu. Bu ölçekte gerçek değerin nerede olduğunu söylemek için çok erken, bu da dışarıda 20 gigaton olabileceği gibi riskli önermeye dayanarak fener balığı yakalamaya başlamak için kesinlikle çok erken olduğu anlamına geliyor.

Yakın tarih bize, endüstriyel balıkçılık yeni türleri yakalamak için yeni bölgelere yayıldığında her zaman yıkıcı çevresel etkilerin olduğunu söylüyor. Yarı karanlık zonda aynı hatadan kaçınılabilir mi?

Kaynak: theguardian.com

Devamı

Dünyanın geleceği için denizden harika bir fırsat: Kelp yetiştiriciliği

Tüketilebilir su ürünlerinin çeşidinin artması, biraz da sürdürülen araştırmaların neticelenmesiyle bağlantılı. Denizden ne kadar çok "sürdürülebilir" ürün elde etmeyi başarabilirsek, dünyanın geleceğini o kadar kontrollü bir şekilde şekillendirebiliriz.

Göreceli olarak Batı Yarımkürede yeni sayılabilecek yeni bir konu başlığı da tabii ki bir çeşit deniz yosunu olan kelp. Soğuk deniz sularını bol güneş ışığını seven kelp, başta Norveç kıyıları olmak üzere, dünyadaki pek çok ülkenin kıyılarında yetişebilir. Kolay ve hızlı bir şekilde büyüyen kelp, gelecek için insanlara harika bir fırsat sunuyor.

Yosun yetiştiriciliği Norveç'te nispeten yeni bir endüstri ve Avrupa'nın birçok yerinde, üretimin artması ve ticari olarak uygulanabilir hale gelmesi için aşılması gereken pek çok zorluk var. Norveç'teki aktif ekim alanları kısıtlı ve güney ile orta kıyı bölgelerinde yoğunlaşmıştır; ancak, yosun yetiştiriciliği de kuzey Norveç'te büyük bir potansiyel göstermektedir. Bu nedenle, Nofima'daki araştırmacılar şu anda
kuzey Norveç'teki yosun üretiminden sürdürülebilir değer yaratmaya odaklanıyor.

Bir parça kelp ile birlikte Xinxin Wang.
Fotoğraf: © Philip James, Nofima.

 Dünyanın en geniş mahsül edilebilir akuakültür ürünü

Deniz yosunu, hasat etme ve hacim bakımından Avrupa'da nispeten yeni bir su ürünleri yetiştiriciliği türü olmasına rağmen, dünyadaki en büyük su kültürü sektörüdür. Üç tür deniz yosunu vardır: kahverengi, kırmızı ve yeşil. Yaklaşık olarak 10.500 kadar çeşit tanımlanmış olmasına rağmen  deniz yosunu üretimi, Japon kelp, nori ve wakame gibi iyi bilinen türler dahil olmak üzere dokuz cinse yoğunlaşmıştır.

Deniz yosunu, dünya deniz kültür balıkçılığı üretiminin hacim olarak yarısından fazlasını temsil etmektedir ve bu üretimin yüzde 99'u Asya ülkelerinde yoğunlaşmaktadır. Son zamanlarda, deniz yosunu yetiştiriciliği, en önemli ve yaygın olarak yetiştirilen ticari tür olan Saccharina latissima (Norveççe sukker tare veya İngilizce şeker yosunu) ile Avrupa ülkelerine yayılmıştır.

Kelp türleri, bu gezegende en hızlı büyüyen organizmalardır ve günde bir kaç cm büyüyebilirler. Tek bir büyüme mevsiminde 2 metreden fazla uzunluğa ulaşabildikleri için su ürünleri yetiştiriciliği için mükemmel adaylardır. Karasal bitkilerdeki köklerin aksine, halatlara besin emilimi için kullanılmayan tutma sürgünleriyle bağlanırlırlar. Stip adı verilen uzun sap benzeri çengelsi yapılar ve ardından uzun yapraklar gelişir.

Deniz yosununun uygulamaları ve faydaları

Çoğu yetiştirilen deniz yosunu biyokütlesi, mineraller ve vitaminler açısından zengin oldukları ve bazı türler de yüksek miktarda protein ve yağ asitleri içerdiğinden gıda olarak tüketilir. Deniz yosunundan elde edilen özler, jelleştirme veya koyulaştırma amaçlı hidrokolloidler içeren hayvan yemi, diş macunu, kozmetik ve ilaçlar gibi çok çeşitli ürün uygulamalarında kullanılabilir. Ambalaj için tekstil ve plastik alternatifler ve yiyecek kapları ve pipet kaplamaları da dahil olmak üzere daha umut verici ve yenilikçi uygulamalar geliyor.

Bununla birlikte, deniz yosunundan yüksek iyot alımının sağlığa etkisi konusunda endişeler vardır. İyot konsantrasyonu varyasyonu türler arasında ve kendi içinde fazladır. Kahverengi deniz yosunları yüksek düzeyde iyot içerirken, popüler suşi deniz yosunu nori dahil yeşil ve kırmızı deniz yosunları iyot bakımından nispeten düşüktür. Ayrıca, iyot içeriği kurutma, kaynatma ve kızartma gibi işlemlerle azaltılabilir.

Deniz yosunu ayrıca birkaç temel ekosistem hizmetinde de buluur ve günümüzün en acil çevresel ve sosyal sürdürülebilirlik sorunlarının birkaçını çözmeye yardımcı olabilir. Entegre multi-trofik kültür balıkçılığı (IMTA) sistemlerinde, yosun, besin yüklerini azaltmak, su kalitesini iyileştirmek, biyoçeşitliliği artırmak için somon gibi beslenen türlerle ve istiridye, midye, tarak gibi beslenmeyen türlerle entegre edilebilir. aynı zamanda sistemin genel üretkenliğini arttırır.

Birincil üretici olarak, yosun CO₂ emer ve karbonu biyokütleye dönüştürür. Büyük ölçekli yosun ekimi, okyanus asitlenmesini tersine çevirmek ve mevcut iklim krizinin etkisini azaltmaya yardımcı olmak için ümit verici bir yol sağlar. Bu aynı zamanda okyanus sağlığını iyileştirmeye ve sürdürülebilir bir okyanus ekonomisi yaratmaya yönelik mevcut çabalarla yakından uyumludur.

Nofima'nın deneme alanından bir parça kelp.
Fotoğraf: © Xinxin Wang, Nofima.

Farklı üretim sistemleri

Yosunu verimli bir şekilde yetiştirmek, hayatta kalmayı ve büyümeyi etkileyen fiziksel ve biyolojik faktörleri anlamak - ve uygun üretim stratejileri geliştirmek - başarının anahtarları arasındadır. Yosunun büyümesi için ana çevresel değişkenler besinlerin, ışığın, sıcaklığın ve akımların mevcudiyetidir. Kelp, fiyortların yanı sıra kıyıya yakın ve açık deniz ortamlarında da yetiştirilebilir. Ek olarak, mevcut deniz ürünleri yetiştirme tesislerine veya rüzgar çiftliklerine entegre edilebilir.

Kelp yetiştiriciliği bir dizi zorlukla karşı karşıyadır, ancak şu anda deniz yosunu üretmek için kullanılmayan alanlarda da avantajlıdır. Kuzey Norveç'te yosun yetiştiriciliği büyük potansiyel göstermesine rağmen, Norveç'teki aktif ekim alanları azdır. Fotosentez, yosun yetiştiriciliğinin anahtarıdır ve kuzeyde yaz mevsimi boyunca yirmi dört saat güneş ışığı vardır, bu da bu dönemde büyüme oranlarının inanılmaz olduğu ve bir yosun endüstrisi geliştirme potansiyeline sahip olduğu anlamına gelir.

Şeker yosunları soğuk su türleridir ve 10 ° C'nin altındaki deniz suyu sıcaklığının büyümeleri için en uygun sıcaklık olduğu ve epifitik (kirlenme) organizmaların salgınını geciktiren kilit faktör olduğu öne sürülmektedir. Bu, uygulanabilir deniz yosunu yetiştiriciliğinin ana zorluklarından biridir, çünkü bitkiler kirletici organizmalarla büyümüştür, hızla değerlerini kaybederler. Nofima’nın kuzeydeki deney sahalarından birindeki deniz suyu sıcaklığı, yosun yetiştiriciliği için mükemmel bir yer olan büyüme döneminde (Şubat-Ağustos) hiçbir zaman 10 ° C'yi geçmedi. 

Kelp yetiştiriciliği, çok kısa ve yoğun bir dönemde hasat edilmesi ve işlenmesi gereken büyük hacimlerde biyokütle üretir (biyolojik kirlenmenin başlangıcı tarafından belirlenir). Güney Norveç'teki büyüme mevsimi, su sıcaklıklarının arttığı ve epifitik organizmaların ekili yosun üzerinde oluşmaya başladığı ve onları insan tüketimi için uygun hale getirdiği Mayıs ayında sona eriyor.

İlk sonuçlarımız, epifitik organizma salgınının önemli ölçüde daha sonra kuzey Norveç'te olduğunu gösterdi; bu, uzun bir büyüme mevsimine ve daha sonra Temmuz / Ağustos'ta hasada izin verdi. Daha düşük sıcaklıklara rağmen kuzeydeki biyokütle verimi, Norveç'in güney ve orta kıyı bölgelerinde yaşananlarla karşılaştırılabilir. Nofima denemelerinden elde edilen sonuçlar, kuzey bölgesinde bile yosun büyümesi ve kalitesinde büyük farklılıklar olduğunu ortaya koydu.

Düşük sıcaklığa ve normal tuzluluğa sahip bir bölge, ana bitkilerin kökenine bakılmaksızın, yakındaki başka bir bölgeye göre daha iyi yosun büyümesi yaşadı. Bu, coğrafi konuma ek olarak, yerel çevresel koşulların, Norveç'in kuzeyindeki deniz yosunu çiftliklerini bulmak için anahtar olacağını göstermektedir.

Deniz yosunu yetiştiriciliği, üretim tekniklerinin zamansal, mekansal ve pratik entegrasyonu ile ilgili özel çözümler gerektirir ve bu çözümler her üretim sahasına özeldir. Bu nedenle, güney ve orta Norveç'te uygulanan mevcut yetiştirme yöntemleri, kuzey Norveç için tamamen uygun olmayabilir. Abiyotik koşullar enlem ile önemli ölçüde değişir ve genetik adaptasyon, büyüme ve kalite potansiyelinde önemli bir rol oynar. Bu nedenle, kuzey Norveç'te yosun yetiştiriciliği üretiminde verimli ve sürdürülebilir bir artış için, yerel sektöre uygulanmak üzere yerel ölçeklerde mevcut yetiştirme yöntemlerini ve genomik varyasyonu değerlendirmek çok önemli olacaktır.

Dahası, yosun da dahil olmak üzere çeşitli deniz yosunu türlerinin genetik dağılımı hakkında çok az araştırma yapılmış ve bu veya diğer türlerin değerini artırmak için seçici yetiştirme kullanma potansiyeli araştırılmamıştır. Şu anda, endüstri aynı zamanda neredeyse tamamen Norveç'in güney ve orta kısımlarına dayanmaktadır. Bu, kuzeyde deniz yosunu üreterek Norveç'teki yeni doğan endüstrisini büyütme ve genişletme konusundaki muazzam potansiyeli görmezden geliyor. Son olarak, deniz yosunu bazlı gıda ve gıda katkı maddeleri pazarlarının genişlemeye devam etmesi gerekiyor. Bu, muhtemelen, daha sağlıklı ve daha sürdürülebilir bir diyete yönelik değişen algılarımız ve deniz yosunu bazlı ürünlerle ilişkili sağlık yararlarının artan takdirinden kaynaklanıyor olabilir.

Bu yazı, thefishsite.com'da Philip James and Xinxin Wang tarafından kaleme alınmıştır.

Devamı

Bugün hayal, yarın gerçek: Ayda yaşarken kendi balığımızı yetiştirebilecek miyiz?

Fransa'daki araştırmacılar, hangi balık yumurtasının aya gönderilmeye en uygun olduğunu test ediyor. Şu ana kadar Avrupa levreği liderler arasında.

200 tane levrek yumurtası modüllerine yerleştirildi ve gitmeye hazırdı. Yer ekibi yumurtaları dikkatlice saymış, her birinde bir embriyo olup olmadığını kontrol etmiş ve deniz suyuyla tam ağzına kadar doldurulmuş kavisli bir kapta onları sıkıca mühürlemişti.

Geri sayım ve ardından - ateşl! İki tam dakika boyunca, roketin motorları patladığında kıymetli yumurtalar bir kargaşa yaşadı ve ardından cennete yükseldiklerinde sekiz dakika daha yüksek bir titreme yaşadı. Bu embriyonik balıklar Alçak Dünya Yörüngesine gidiyorlardı. Sonraki durak ise biraz daha ötesiydi: Ay.

Aslında henüz ayrılmadılar. Ancak, tipik bir kalkıştaki yoğun sarsıntıyı yeniden yaratmak için tasarlanan yakın tarihli bir simülasyondan sonra, Fransa'daki araştırmacılar, yumurtaların bu zorlu sınavdan geçtiğini buldular. Bu, astronotların gelecekte Ay üssünde başarılı bir şekilde balık yetiştirip yetiştiremeyeceğini belirlemeyi amaçlayan bir program olan Lunar Hatch'in ilerlemesinde çok önemli bir keşif.

Sonuç olarak, araştırmaya liderlik eden Fransız Deniz İstismarı Araştırma Enstitüsü'nde bir su kültürü araştırmacısı olan Cyrille Przybyla, Avrupa Uzay Ajansı (ESA) tarafından kurulacak olan gelecekteki Ay Köyü sakinlerini beslemeye yardımcı olmak için, aydaki suyu kullanan bir "ay balığı çiftliği" tasarlamayı hayal ediyor.

Lunar Hatch projesi, şu anda ESA tarafından değerlendirilmekte olan yaklaşık 300 fikirden sadece biridir ve son görev için seçilebilir veya seçilmeyebilir. Yine de Przybyla’nın umudu, Ay sakinlerine sadece dondurularak kurutulmuş tırtıl paketleri değil. taze, iştah açıcı, protein açısından zengin yiyecekler sunmak.

Przybyla, "Balık değil yumurta gönderme fikrini önerdim çünkü yumurtalar ve embriyolar çok güçlüdür" diyor.

Şimdiye kadarki deneyleri haklı olduğunu gösteriyor. Bununla birlikte, ekibinin araştırması, tüm balıkların eşit derecede uzaya elverişli olmadığını da ortaya koydu.

Przybyla ve meslektaşları, ayda hizmet edecek mükemmel astro-balığı aramaya başlamak için, yüzlerce türden oluşan bir listeyi sadece bir avuç kadar aşağı indirdiler - mütevazı oksijen ihtiyacı, düşük karbondioksit çıkışı, kısa kuluçka süresi ve yaşam formları uzay yolculuğu sırasında radyasyona maruz kaldığı için yüklü parçacıklara direnç bu listenin son halini almasında büyük rol oynadı. Daha sonra iki tür tarafından üretilen yumurtaların bütünlüğünü incelemeye karar verdiler: Avrupa levreği ve Eşkina.

Yumurtaları içeren kaplar başlangıçta orbital çalkalayıcı adı verilen standart bir laboratuvar ekipmanı kullanılarak sallandı. Bu ilk testi geçtiler. Ardından, bir Rus Soyuz roketinin fırlatılmasını simüle etmek için tasarlanmış özel bir sırayla onları sallayan farklı bir makine kullanılarak çok daha güçlü titreşimlere maruz bırakıldılar. Ekip, hiçbir uzay uçuşunun bundan daha aşırı sarsılmaya neden olmayacağını savunuyor.

Çalkalandıktan sonra, levrek yumurtalarının yüzde 76'sı yumurtadan çıkmaya devam etti, bu da çalkalanmamış kontrol örneklerinin yüzde 82 başarı oranından çok uzak değildi. Levrek ile karşılaştırıldığında, Eşkina yumurtaları daha da iyi sonuç verdi: Çalkalanmış yumurtaların yüzde 95'i, kontrol grubundakilerin yüzde 92'si çıktı.

Przybyla, "Tamamen çılgıncaydı" diyor keyifle. "Bu yumurtalar için ortam çok zordu."

Przybyla, güçlü akıntılara, dalgalara ve sert yüzeylerle çarpışmalara dayanabilecekleri su ortamlarının olumsuzluklarına dayanacak şekilde evrimleşen balık yumurtalarının doğal olarak uzaya hazır olduğundan şüpheleniyor.

Przybyla, ayda yetiştirilen balık filetolarının besinsel nimetinin yanı sıra, bir gün kendilerini uzayda hayvan yetiştirirken bulabilecek astronotlar için başka faydalar da olacağını öne sürüyor.

"Psikolojik açıdan, Dünya'yı hatırlatmak daha iyidir - bir bahçeniz var, balıklı bir tankınız var," diyor.

NASA’nın Florida’daki Kennedy Uzay Merkezi’nde araştırmacı olan Luke Roberson da aynı fikirde. Uluslararası Uzay İstasyonunda yaşayan astronotlar, gemide yetiştirdikleri bitkilere bakmak ve onları ziyaret etmek için düzenli olarak zaman harcıyor.

"Buna bir evcil hayvan balığı veya evcil hayvan omurgasızını ekleyin - başka bir psikolojik fayda düzeyi katıyor. Bu daha insani hissettiriyor” diyor Roberson.

Dünyanın ötesinde gıda üretimi için bağımsız ve kendi kendini destekleyen sistemler tasarlamak, gelecekteki uzay keşif programları için çok önemli olacak, diye ekliyor. Ve Przybyla’nın çalışmasının, su ürünleri yetiştiriciliğinin bu geleceğin geçerli bir parçası olduğunu göstermeye yönelik "büyük bir ilk adım" olduğunu söylüyor.

Roberson ayrıca levreğin ilginç bir seçim olduğuna dikkat çekiyor çünkü değişen tuzluluk seviyelerine toleranslı. Bu, ayın sınırlı suyuna rağmen onları barındırmayı kolaylaştırabilir. Ve deniz kütlesinin, hidrojen bazlı roket yakıtı üretmek için ay ortamından su kullanan diğer ay üssü sistemlerinden gelen atık su ile sağlanabileceğini ekliyor.

Bununla birlikte, orada daha uygun bir ay deniz ürünü seçimi olabilir. Roberson ve meslektaşları yakın zamanda çeşitli türlerin artılarını ve eksilerini dünya dışı su ürünleri yetiştiriciliğine aday olarak değerlendirdiler. Midye ve karides gibi omurgasızlar, levreklerden daha iyi bir bahis olabilir: Roberson, "Omurgalı türleri çok yer kaplıyor ve kütle başına kalori alımını sağlamıyor" diyor.

hakaimagazine.com'daki yazıdan Türkçe'ye çevrilmiştir.

Devamı

Çaça, yumuşakçalar ve algler: Geleceğin yiyecekleri neye benzeyecek?

Kendimizi sürdürülebilir bir şekilde beslemeyi ve iklimi önemsemeyi umuyorsak, ne yediğimizi yeniden düşünmek çok önemlidir. Seçeneklerden biri, denizden alternatif besin kaynakları aramaktır ki, yeni bir araştırmaya göre bu kaynak yosunların, kafadanbacaklıların ve minik balıkların geliştiği dipte.

Gıda üretiminin iklim değişikliğinin en büyük etkenlerinden biri olduğu bu zamanda, bizi besleyebilecek ve aynı zamanda gezegeni aşırı yükleyemeyecek yeni besin kaynakları aramamız çok önemli.

Gittikçe daha fazla insan vejeteryan ya da daha radikal bir şekilde vegan olmayı tercih ediyor. 

Ancak Kopenhag Üniversitesi Gıda Bilimi Bölümü'nden Profesör Ole G. Mouritsen'e göre, insanların büyük çoğunluğu iklim değişikliğini önlemek adına eti beslenme alışkanlıklarından çıkarmak konusunda zorlanıyor.

"Pek çok insan, örneğin ette bulunan kendine has lezzeti arzulamaktadır. Bu nedenle, sebzelerin yanında az miktarda hayvansal ürün (et, yumurta ve süt gibi) tüketen esnek bir diyet düşünmek daha gerçekçi olabilir ancak, pişmiş karkas etlerin alternatifleri hakkında da düşünmeye başlayabiliriz ki bunlardan birçoğu var "diyor.

Yeni bir meta araştırmada, Profesör Mouritsen ve Doktora öğrencisi, Gıda Bilimi Bölümü'ndeki meslektaşı Charlotte Vinther, günümüzün gıda trendlerini ele alıyor.

Protein ve sağlıklı yağ asitleri için alternatif kaynaklar sunarken, geleceğin sürdürülebilir diyetinin neye benzeyeceğine dair fikirlerini verirler.

Merhaba kum yılanı, gobi ve çaça.

Araştırmacılar, diğer şeylerin yanı sıra geleceğin yiyecekleri için denize bakmamızı tavsiye ediyor.

Daha spesifik olarak, tipik olarak yan avlanma ile ilişkili türlerin ve endüstriyel balıkların yaşadığı dibe inmemiz gerekiyor. Bu türler sığır eti, domuz eti ve tavuktan çok daha az CO₂ bırakıyor. 

"Şu anda domuz yemi veya balık yağı için kullanılan iklim dostu hedef yan tür balıkları okyanusun dibine yakın yerlerde yaşıyor. Bahsedilen balıklar şunlar: kumlu mızrak (kum yılanı), yumurta bırakmak için kumlu dibine giren bir balıktır; çaça, ringa balığının yaygın bir akrabasıdır. Danimarka sularında ve başka bir küçük ama lezzetli ve gözden kaçmış balık olan kara ağızlı gobi, "diye açıklıyor Mouritsen.

Çaça, tek başına Danimarka'nın protein ihtiyacının yüzde 20'sini karşılayabilir. Profesöre göre, çaça avcılığı yaparak morina balığı, pisi balığı ve somon gibi daha iyi bilinen balık türlerinin aşırı sömürülmesini önleyebiliriz.

Alakart yosun, kalamar ve deniz yosunu.

Deniz yosunu ve algler de gözden kaçan ve son derece iklim dostu bir besin kaynağıdır. Bununla birlikte, deniz yosunlarının sağlıklı besinler ve vitaminlerle dolu olmasına rağmen, şu anda 10.000 türden sadece 500'ü tüketilmekte ve gıda olarak kabul edilmektedir.

Benzer şekilde, kafadanbacaklılar sadece küçük bir ölçüde avlanır ve dünya çapında yaklaşık 800 türden 30'u yiyecek için kullanılır.

"Diğer şeylerin yanı sıra, bunun kültürümüz ve geleneklerimizle çok ilgisi var. Yiyecek tüketim alışkanlıklarının değişmesi zaman alıyor. Bir milyon yıldan uzun süredir et yiyor ve hazırlıyoruz. Bu nedenle deniz yosunu, kalamar ve yumuşakçalar önemli yağ asitleri içeriyor olsa da ve vitaminler ve tadı harika olduğundan, bu türleri besin kaynaklarımız arasında sayma konusunda isteksiziz, "diyor Ole G. Mouritsen.

Yeni teknoloji sebzelere etin kendine özgü umami tadını verebilir.

Diyetimizi yeşillendirmeyi zor bulduğumuz gerçeğinin olası bir açıklaması, tatlılık ve umami aromalı yiyecekler için doğuştan gelen bir tercihimiz olmasıdır. Profesöre göre:

"Tatlılık beyne kalori ve hayatta kalma sinyalleri verir ve umami, kaslarımız için iyi bir şey tükettiğimizi gösterir. Bununla birlikte, birçok deniz ürünü, deniz yosunu ve sebzenin tadı harika olma potansiyeline sahiptir ve bu, gelişmeye yardımcı olmak için teknolojiyi kullanabileceğimiz bir şeydir."

Ole G. Mouritsen, örneğin sebzelere fermente ederek veya enzimler ekleyerek tatlı ve umami lezzetleri ortaya çıkarabileceğini söylüyor.

"Bazı Asyalı gıda üreticilerinin 'shio-koji' adı verilen ve evde de yapılabilen bir ürünü vardır. Koji, aktif enzimlerle ölü mikroskobik mantarların tuzlu bir çözeltisidir. Dilimlenmiş brokoliye ekleyip birkaç kişilik buzdolabına koyarak saatler, sebze parçalarında daha fazla tatlılık ve umami tadabileceksiniz "diyor.

"Sürdürülebilir bir şekilde yemek yemek için bu yeni fırsatları iletmeye devam etmemiz çok önemli. Bunu yaparak, yeme alışkanlıklarımız ve geleneklerimiz üzerinde kademeli olarak değişiklik yapacağız. Bu çalışmanın bir rol oynamasını umuyoruz." 

sciencedaily.com'daki yazıdan Türkçe'ye çevrilmiştir.

Devamı