Besin yönünden muazzam bir değere sahip olmalarına rağmen, algler bugünkü başarılarına bir gecede ulaşmadılar. Dünyadaki ilk bitki yaşamı arasında olmasına rağmen, Hollandalı mikrobiyolog Martinus Beijerinck'in Klorella yosunu üzerinde çalışıp laboratuvarında büyütmeye başladığı 1890 yılına kadar algler pek ilgi çekmedi.

Birkaç yıl sonra, Alman bilim adamları, alglerin son derece yüksek yenilebilir protein konsantrasyonuna sahip olduğunu keşfettiler, bu keşif daha sonra Otto Heinrich Warburg'un Klorella'da fotosentez üzerine yaptığı çalışmalardan dolayı Nobel Ödülü'nü kazanmasına yol açtı. Birinci Dünya Savaşı onları yiyeceksiz ve hayvancılıksız bıraktığında ve Alman Hükümeti açlık çeken uluslarını beslemek için Klorella yosunu kullandığında, Alman keşfi nihayetinde bir şekilde hayat kurtarıcı olduğunu kanıtladı. 

Savaştan sonra, algler bir besin kaynağı olarak unutulmuş gibiydi. Hiroşima bombasının Japonya'nın gıda tedarikini yok ettiği ve ABD Hükümeti yardım için diğer gıda malzemeleriyle birlikte Klorella yosunu gönderdiği II.Dünya Savaşı'na kadar yeniden ortaya çıkmadı. Klorella ihtiyaç duyulan bir protein kaynağıydı ve herkesi şaşırtarak, radyasyon zehirlenmesinin bazı etkilerini de hafifletti. Bu ABD'nin gözünden kaçmadı ve, 1940'ların sonlarında algler üzerine kapsamlı araştırmalara başladı. Alglerin radyasyon zehirlenmesinin iyileştirilmesine yardımcı olma kabiliyeti o zamanda teyit edilmiş ve Çernobil dahil diğer radyasyon felaketlerinde kullanılmıştır.

1950'lerin başlarında, yosunların beslenme profili ABD'de ilgi görmeye başladı. NASA bile desteklerini alglerin arkasına attı ve uzayda büyütme niyetlerini açıkladı. The Carnegie Institute, Amerika’nın büyüyen beslenme krizine yanıt olduğunu açıkladığında ve alglerin toplu tüketim için derhal üretime sokulmasını önerdiğinde, alglerin beslenmedeki yeri daha da sağlamlaştı. Tek sorun, alglerin hiçbir zaman toplu tüketim için üretilmemiş olmasıydı, bu nedenle Carnegie Enstitüsü bunu yapmak için dünyanın ilk pilot tesisini finanse etti. Ancak yosun büyümek için çok karmaşıktı ve pilot tesis sadece bir yıl sonra kapatıldı.

Yosunun hikayesi burada bitmiyor. Rockefeller Vakfı devreye girdi ve Japonlara, toplu tüketim için yosun yetiştirmeyi öğrenebilmeleri için mali destek sundu. Japonlar bu zorluğu kabul etti ve on yıl sürmesine rağmen, 1960’ların başlarında Japonya’daki yosun üretimi hareketli bir sektördü ve milyar dolarlık bir endüstri olma yolunda ilerliyordu.

Spirulina ve Klorlella algleri artık Japonya'nın gıda tedarikinde sağlam bir şekilde yerleşiktir. Alglerin beslenme profili ve tarımsal verimliliği, dönüm başına dönüm bazında, suyun onda birini kullanırken sığırlardan iki yüz kat daha fazla protein sağlar, bu da onu çevre dostu ve sürdürülebilir bir gıda ürünü haline getirir.

Yosun, ABD'de hala nispeten duyulmamış bir şeydir, ancak son elli yılda, on milyonlarca insanın her gün vitamin yerine yosun aldığı Asya'da önemli bir endüstri haline geldi. Asyalı sporcular bunu performanslarını artırmak için kullanıyorlar ve tüm Asya ülkeleri onu bir protein kaynağı olarak kullanıyor ve enerjilerini, odaklanmalarını, canlılıklarını artırıyor, toksinleri yok ediyor, iyileşmeyi hızlandırıyor ve akşamdan kalmaları önlemek için kullanıyor.

Algler sadece Asya'da önemli bir ürün değil, aynı zamanda hızla dünyada en çok çalışılan besin kaynaklarından biri haline geldi. Alglerin yüzlerce faydasını ve besleyici özelliklerini belgeleyen 100.000'den fazla bilimsel rapor var.

bengreenfieldfitness.com'daki yazıdan Türkçe'ye çevrilmiş ve adapte edilmiştir.